بارومتر چیست؟ فشارسنج چه‌گونه کار می کند؟ گونه های فشار سنج ها کدامند و هریک چه سعی و سعی دارند؟ اینها سوالاتی است که قصد داریم در‌این مقاله به آنها جواب دهیم .
فشارسنج به گویش معمولی
فشارسنج یا این که بارومتر ( و یا این که به انگلیسی Barometer ) , وسیله‌ای علمی است که از آن در دانش هواشناسی برای اندازه‌گیری فشار جوی‌بار به کارگفشارسنجیری می شود . با دقت به گرایش فشار میتوان تغییرات کوتاه برهه زمانی در شرایط هوا را پیش‌بینی کرد . تعداد قابل توجهی از اندازه‌گیری‌های فشار هوا در نقشه‌های محاسبه مرحله هوا به کار میروند تا به یافتن سطح‌هایی که فشار هوای مقداری دارا هستند , سامانه‌های پرفشار و همینطور مرزهای جبهه‌های هوا امداد نمایند .
بارومترها و آلتیمترهای فشار ( ابتدایی‌ترین و رایج‌ترین دسته ارتفاع‌سنج ) اساسا وسیله‌هایی یکسان‌اند که برای هدف های متعدد به کار می روند . آلتیمترها معمولا از جایی به جایی برده می شوند تا فشار جو را با طول متناظر انطباق دهند , در حالی‌که فشارسنج‌ها جابه‌جا نمی شوند و صرفا تغییرات ظریف و ریز فشار در اثر هوا را میزان می گیرند . صرفا استثنای مو جود کشتی‌ها میباشند که به دلیل اثبات ماندن ازتفاع‌شان می توانند از فشارسنج به کار گیری نمایند .
تاریخچه بارومتر
در حالی که ابداع فشارسنج را در تمام نقاط عالم به اوانجلیستا توریچلی در سال ۱۶۴۳ نسبت می دهند , مدارک تاریخی همینطور از فردی به اسم گاسپارو برتی , ریاضی‌دان و اخترشناس ایتالیایی اسم می برند که به شکلی غیرعمدی حین سال‌های ۱۶۴۰ تا ۱۶۴۳ نوعی فشارسنج آبی‌رنگ ابتکار عمل کرد . دانشمند و فیلسوف فرانسوی رنه دکارت هم در سال ۱۶۳۱ از پباده سازی آزمایشی گفته بود که به یاری آن بتوان فشار هوا را سنجید , با این حال , مدرکی نشانه بر اینکه دکارت نسخه‌ای قابل به کارگیری از این وسیله را ساخته یا این که خیر دراختیار نیست .
تاریخچه بارومتر
در بیست و هفتم جولای ۱۶۳۰ جووانی باتیستا بالیانی نامه‌ای به گالیلئو گالیله نوشت و در آن تست ساخته‌ی خویش را تشریح کرد که که اگر یک سیفون را به تپه‌ای با ارتفاع حدودا ۲۱ متر ببرید از کار خواهد افتاد. گالیله در پاسخ توضیحی بر این پدیده نوشت:
او چنین می‌پنداشت که قدرت خلاء آب را بالا نگه می‌دارد، و در ارتفاعی مشخص مقدار آب زیاد شده و نیروی خلاء دیگر نتوانسته آب را بالا نگه دارد، همچون سیمی که قدرت نگهداری از وزن مشخصی را دارد.
این پاسخ بازگویی نظریه‌ی horror vacui (طبیعت از خلاء متنفر است) بود که به زمان ارسطو بازمی‌گشت و گالیلئو آن را resistenza del vacuo نام نهاد.
کتاب Discorsi باعث شد نظرات گالیله در دسامبر ۱۶۳۸ به رم برسند. این نظرات رافائله ماژوتی و گاسپارو برتی را هیجان‌زده کردند، و آنها تصمیم گرفتند به جای سیفون از راهی بهتر برای تولید خلاء استفاده کنند. ماژوتی آزمایشی طراحی کرد و برتی آن را (در حضور ماژوتی، آتاناسیوس کیرشر، نیکولو زوچینی) بین سال‌های ۱۶۳۹ تا ۱۶۴۱، انجام داد.
چهار شرح از آزمایش برتی وجود دارد، اما مدلی ساده از آزمایش وی عبارت است از پر کردن لوله‌ای بلند از آب که دو سر آن بسته باشد، سپس لوله را در تشتی فرو می‌بریم که از آب پر باشد. با این حال، تنها بخشی از آب درون لوله خارج شد و سطح آب درون لوله دقیقا همان‌جا، ۱۰.۳ متر، باقی ماند؛ همان ارتفاعی که گالیلئو و بالیانی مشاهده کرده بودند که به خاطر سیفون محدود شده بود.
منبع: سایت زنیبل
قسمتهای